داد از اين دل من كه بسوزد چون شمع

گه به ناكامي دوست گه به حال دشمن

گاه چون شعله برافروخته دل

گاه چون لاله دلش سوخته دل

گاه چون ابر گرفته ست دلم

گه چو دين ميرود از دست دلم

گه چو درياست كه اندر دل آن سخت طوفان بر پاست.

گاه چون كهنه اجاقي دم سرد جاي خاكستر هاست دلم.

گاه آرام چون طفلي در خواب

گه خروشنده چنان جيحون است

گاه همرنگ شفق

آري آري خون است.